Ichiro Watanabe

Imię: Ichiro
Nazwisko: Watanabe
Wiek: 42
Powchodzenie: Japonia, prefektura Chiba
Grupa: Nauczyciele
Ranga: Nauczyciel biologii
Wzrost: 179 cm
Waga: 74

Wygląd: Ichiro jest tylko kilka centymetrów wyższy od przeciętnego Japończyka. Zbudowany też jest przeciętnie, choć widać, że jego rozkład tygodnia uwzględnia również jakieś ćwiczenia fizyczne (co po czterdziestce jest już smutną koniecznością). Urodę ma typowo azjatycką – ciemne włosy, których jednak, jak wypadałoby na tym stanowisku, nie ściął na krótko, i ciemne, inteligentne oczy. Ruchy ma spokojne, stonowane, najwyraźniej doskonale panuje nad własnym ciałem i jego reakcjami. Wyraźnie widać po nim jego lata, z którymi zresztą Ichiro w ogóle się nie kryje. Często się uśmiecha, a choć uśmiech ten wydaje się szczery, sprawia też dość specyficzne czy może niebezpieczne wrażenie.

Przewlekłe choroby: Tylko wiek.

Charakter: Pierwszym, co rzuca się w oczy, jest jego spokój. W stosunku do innych jest zawsze uprzejmy, uśmiecha się (tylko trochę zbyt szeroko), nie pomija przyrostków grzecznościowych i nie daje wyprowadzić z równowagi. Na lekcjach mówi inteligentnie i rzeczowo, a do uczniów podchodzi z niezbyt może japońską wyrozumiałością, najwyraźniej zakładając, że jeśli ktoś rujnuje sobie swoją edukacyjną ścieżkę, robi to na własne życzenie. Jest też jednym z tych nauczycieli, którzy nie zapomnieli, że sami mieli kiedyś kilkanaście lat, więc na widok studenta z papierosem raczej uniesie brwi i uśmiechnie się z pobłażliwą kpiną niż wezwie na dyscyplinarną rozmowę.
Jeśli chodzi o swoje pole naukowe, jest prawdziwym pasjonatem, a głód wiedzy wydaje się być tym, co pcha go do przodu. Choć swoją uniwersytecką karierę ma już za sobą, nadal potrafi zarywać noce nad konkretnym problemem, a z zainteresowanym tematem uczniem poprowadzić wielogodzinną dyskusję. W prywatnych kontaktach jest charyzmatyczny i uprzejmy, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że nawet dobre znajomości traktuje jako pewnego rodzaju grę lub eksperyment. Chociaż oczywiście może to być tylko wrażenie.
To, czego nie pokazuje, to jego determinacja do osiągnięcia celu, który sobie wyznaczy... Jeśli uznamy, że determinacja będzie oznaczać kompletny brak skrupułów, odrzucenie wszelkich zasad, paktów, regulaminów, a czasem nawet norm moralnych. Dla niego samego są to, oczywiście, kroki jak najbardziej uzasadnione. Do tego, pomimo świetnej umiejętności planowania, bywa niecierpliwy, gdy cel jest wyjątkowo nęcący…
A zgłębienie i wykorzystanie dziwnych zjawisk, które mają miejsce w liceum Gensou mogłoby stać się bardzo, bardzo nęcącym celem.

Fobie: Śmierć. Czy raczej – niewystarczająco dużo czasu na wszystko, co chce jeszcze zrobić.

Uzależnienia: Kawa

Historia: Jego młodość nie obfitowała w żadne nadzwyczajne wydarzenia. Przeciętnie zamożna rodzina, dwójka dobrych przyjaciół, państwowe szkoły i wycieczki nad ocean na Golden Week. Jedynym niecodzienny aspektem jego życia mógł być fakt, że Ichiro był adoptowany. Nie wiązało się to jednak z żadną dramatyczną historią, a do swojej zastępczej rodziny był przywiązany zupełnie tak, jakby była „rodzona”. Jeśli jego tożsamość jakoś na tym cierpiała, nigdy nie dał tego po sobie poznać.
Chociaż już w pierwszych latach szkoły miał bardzo dobre stopnie, jego zacięcie naukowe, szczególnie do przedmiotów ścisłych, ujawniło się dopiero w liceum. Był chwalony przez nauczycieli i, ku uciesze dumnych rodziców, egzaminy końcowe poszły mu tak dobrze, że został przyjęty na Tōdai.
Wbrew namowom absolutnie wszystkich nie zdecydował się na medycynę. Wybrał biologię, gdzie specjalizował się w genetyce i biologii eksperymentalnej, a którą ukończył z wysokimi notami. Później, zamiast jak większość absolwentów znaleźć miejsce w korporacji i zarabiać prawdziwe pieniądze, postanowił zostać na uniwersytecie i kontynuować swoje badania. Przez dwa lata przebywał na stypendium w USA w Princeton, gdzie pozbył się resztek prowincjonalności, o którą czasem oskarża się Japończyków, potem jednak wrócił do Tokio. Przez następne lata wykładał, prowadził badania, publikował i zdobywał kolejne stopnie naukowe, a wszystko zdawało się iść doskonale. Aż nagle wszystko się posypało.
„Usunięcie” go z uniwersytetu nastąpiło szybko, dużo szybciej, niż normalnie przewidują to procedury. Tylko dzięki tym znajomościom na uczelni, które mu jeszcze pozostały, Watanabe zdołał sprawić, żeby informacje o przyczynie tego zdarzenia nie wyciekły do prasy czy gdziekolwiek indziej. Choć jego konflikt z rektorem był znany już od dawna, nie mógł być dostatecznym powodem wydalenia – w środowisku słychać było plotki o „braku etyki” czy „niemoralnym postępowaniu”, ale nikt nie wiedział nic na pewno. Cokolwiek to było, w atmosferze skandalu dla Ichiro zamknęła się ścieżka naukowa, w Tokio czy gdziekolwiek indziej.
Utrata całego dorobku życia była gorzką pigułką do przełknięcia. Gdyby wszystko działo się w Edo, erze samurajów, jedyną stosowną reakcją byłoby seppuku, ale Ichiro nie należał do tych, co łatwo się poddają. I kiedy po jakimś pół roku pojawił się na rozmowie kwalifikacyjnej na stanowisko nauczyciela w Gensou, był już niemal dawnym sobą, uprzejmym i profesjonalnym. Choć było oczywiste, że posada zwykłego nauczyciela była o wiele poniżej jego kwalifikacji, specyficzny system nauki panujący w szkole nie tylko zostawiał mu sporo czasu dla siebie, ale też umożliwiał pracę z zainteresowanymi przedmiotem i zdolnymi uczniami, do czego zawsze miał pewną słabość.
Jeśli coś utwierdziło go w przekonaniu, że podjął dobrą decyzję, był to właśnie upadek meteorytu i towarzyszące mu zielone światło. Nadprzyrodzone moce nie tylko okazały się… cóż, *nadprzyrodzone*, ale też niezwykle zainteresowały go jako biologa. Oczywiście, zbadanie ich nie byłoby łatwe. Oczywiście, spokój i status quo w szkole można zachować jedynie przez milczenie. Jednak pytanie, jak daleko Ichiro jest w stanie posunąć się do własnych celów pozostaje… otwarte.

Dodatkowe informacje:
- Ma dobry kontakt z uczniami, nie zdarzyło się, żeby odmówił rozmowy.
- Fascynują go węże, w domu trzyma osobniki pięciu gatunków.

Akcept