IndeksIndeks  Latest imagesLatest images  SzukajSzukaj  RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  

Share
 

 Inamine Akira

Zobacz poprzedni temat Zobacz następny temat Go down 
AutorWiadomość
Akira
Outsider
Akira

#1PisanieTemat: Inamine Akira   Inamine Akira EmptyWto Lip 04, 2017 9:19 pm

Imię: Akira
Nazwisko: Inamine
Wiek: 17 lat
Pochodzenie: Kioto, Japonia
Klasa: Druga
Grupa: Neutralni uczniowie
Ranga: Outsider


Wzrost: 171 centymetrów
Waga: 58 kilogramów

Wygląd:
Chłopak nie może poszczycić się szczególnie unikalnym wyglądem. Oczywiście, jak chyba każdy, ma jakieś tam cechy charakterystyczne, które mogą zwrócić uwagę nawet i przeciętnego obserwatora, ale nic co sprawiałoby, żeby inni uczniowie rzucali mu ciekawskie spojrzenia na korytarzu.
Ale do rzeczy - jest on osobą przeciętnego wzrostu, przynajmniej jeśli bierzemy pod uwagę statystycznego Japończyka (choć sam Akira jakoś statystykom przesadnie nie ufa). Ponieważ sam uważa się za raczej niskiego, często chodzi wyprostowany, chcąc dodać sobie chociażby optycznie parę upragnionych centymetrów. Jest raczej szczupły, co poniekąd jest spowodowane brakiem jakiś szczególnie  widocznych mięśni, choć, trzeba przyznać, że chłopak jednak jakieś tam je ma i nie jest kompletnie chuderlawy. Jego cera jest bardzo, bardzo jasna. Nie reaguje ona dobrze na promienie słoneczne - już po kilku chwilach wystawienia na nie przybiera raczej mało przyjemną dla oka, czerwoną barwę. Skóra Akiry jest pozbawiona jakichkolwiek blizn i znamion. Warto jeszcze wspomnieć o jego smukłej szyi i długich, delikatnych palcach.
Jego włosy są krótkie, najdłuższe kosmyki sięgają mu zaledwie do brody. Mają czarny kolor, który niekiedy (dokładniej - pod odpowiednim naświetleniem) wydaje się być granatowym. Zazwyczaj są one ułożone dość niechlujnie, mówiąc wprost - kompletnie rozczochrane, co tak naprawdę jest winą samego Akiry, który jakoś nigdy nie może znaleźć czasu, by się porządnie nimi zająć. Mimo tego jednak, że o nie specjalnie nie dba, jakimś magicznym sposobem są aksamitne w dotyku i błyszczące, a nie matowe.
Twarz chłopaka ma trójkątny kształt i bardzo delikatne rysy. To na niej widnieje chyba najbardziej interesujący aspekt jego wyglądu zewnętrznego - duże oczy o migdałowym kształcie. Ich barwę najtrafniej można opisać jako szarawo szafranową, choć w rzeczywistości są po prostu bursztynowe. Cechują się również gęstymi, czarnymi rzęsami. Ale chyba najbardziej przyciąga uwagę ich niesamowita wyrazistość - to one głównie zdradzają wszystkie emocje odczuwane przez Akirę, podczas gdy stara się on zachować pokerową twarz. Nad nimi mieszczą się czarne, wąskie i (w miarę) łukowate brwi, częściowo zasłonięte przez nierówno ściętą grzywkę, opadającą swobodnie na czoło Japończyka. Oprócz tego na twarzy chłopaka mieści się jeszcze drobny, lekko zadarty nos i wąskie, najczęściej zaciśnięte w prostą kreskę, usta.
Ubiór preferowany przez Akirę? Cóż, przede wszystkim wszystko co nosi chłopak, musi być ciemne (najlepiej czarne), albo przynajmniej szare. On wręcz nienawidzi jasnych kolorów, a już w szczególności takich, co łatwo zwracają czyjąś uwagę. Oprócz tego wszystko co nosi Azjata to dziwna mieszanka rzeczy eleganckich i... praktycznych. Tylko on ma odwagę ubrać do odświętnego stroju czarną, sportową czapkę, tłumacząc się przy tym, że przecież jest ciepło i musi jakoś chronić się przed udarem. Raczej stara się unikać wszelakich akcesoriów, a jak już się na jakieś decyduje, to są one albo subtelne, albo przynajmniej czemuś służą (jak wcześniej wspomniana czapka z daszkiem). Buty, które ubiera, są przeważnie bardzo ciężkie i aż dziw, że nie przeszkadza mu chodzenie w nich, nawet podczas okropnych upałów, ale już głowę przed udarem musi chronić.

Przewlekłe choroby: Cierpi na zaburzenie osobowości (Osobowość Unikająca)

Charakter:
Przy opisie własnego charakteru Akira zawsze czuje się, jakby wymieniał objawy jakiejś choroby. Doskonale zdaje sobie sprawę ze wszystkiego, czego nie powinien robić, z każdego zachowania, które nie jest normalne i z każdej cechy, która jest efektem jego ciągłej paranoi, strachu przed odrzuceniem. Można nawet śmiało stwierdzić, że jest nawet nader krytyczny podczas oceniania samego siebie, ale cóż, to niestety jedna z jego cech (albo objawów, biorąc pod uwagę to że jest ona bezpośrednio związana z jego zaburzeniem osobowości).
Ale czas przejść do konkretów. Być może najpierw najlepiej jest zaznaczyć, jakie usposobienie wobec innych ludzi ma Akira. Nie, nie nienawidzi ich, jak mogłoby się zdawać z powodu tego, że w zawsze stara się od nich dystansować, też nimi nie gardzi - wręcz przeciwnie, podziwia ich, a raczej to, jak dobrze czują się oni w swoim wzajemnym towarzystwie, a przynajmniej jak umiejętnie udają, że czują się dobrze. Odczuwa też wobec nich strach, jakiś irracjonalny lęk, który szepcze mu do ucha, że nic dobrego z interakcji z nimi nie wyjdzie, że jedynie zostanie upokorzony i odrzucony. Koniec końców więc podchodzi do innych z nieufnością, a najlepiej w ogóle nie podchodzi i zamyka się w sobie, traktując wszystkich, którzy chcą z nim nawiązać kontakt z oziębłością, mając nadzieję, że to ich wystraszy i dzięki temu dadzą mu spokój (i, może, nie będzie aż tak bardzo żałował tego, że nie ma odwagi, by z kimś porozmawiać).
Jest on więc niezwykle cichy, zawsze chowający się wśród tłumu innych uczniów, starając się pozostać niezauważonym. Rzadko kiedy wyraża swoją opinie, w obawie przed tym, że zostanie rozpoznany i zapamiętany. Trudniej w końcu usunąć się w cień, gdy już ludzie cię pamiętają, niż gdy jesteś słabo kojarzony przez innych (a co za tym idzie mało obchodzi ich twoja egzystencja). Podoba mu się więc taki status "ducha", kogoś o którym nikt nie może za wiele powiedzieć, no może oprócz tego że jest zawsze samotny i nie ma ochoty na rozmowę z kimkolwiek. Oczywiście przez jego oziębły stosunek i umiejętność skrywania większości swoich emocji (a raczej butelkowania ich, mając nadzieję, że nigdy nie wybuchną z powodu desperackiej próby wydostania się z ciasnej przestrzeni, w którą je upycha), oprócz tych co pojawiają się wyraźnie w jego oczach (w końcu to zwierciadła duszy), nie raz już ktoś biadolił, jak to Akira najpewniej jest rozpieszczonym dzieciakiem pełnym pogardy dla osób wokoło niego, czy snuł inne teorie na temat jego zachowania. Na szczęście jednak nigdy opinie o nim nie zdołały spełnić jego głęboko skrywanych lęków, nigdy nie były szczególnie bolesne. Zapewne jest to też spowodowane tym, że jest on osobą sumienną i skrupulatnie przestrzegającą zasad (dzięki czemu przynajmniej opinia nauczycieli i części Samorządu wobec niego jest dość pozytywna). A, niestety, ma on nieodparte wrażenie, że jakby ktoś go bliżej poznał to mówiłby o nim rzeczy znacznie bardziej krytyczne, niż jakieś tam pogłoski o tym, że jest rozpuszczonym bachorem.
W rzeczywistości jest osobą bardzo inteligentną i nawet dość rozgadaną, jak, oczywiście, uda się wreszcie do niego dotrzeć i pokazać mu, że się go zaakceptuje i nie zawiedzie. Z oschłego samotnika zmienia się w uprzejmego chłopaka, który wręcz uwielbia spędzać czas z osobą, której został przyjacielem, a z kogoś, kto rzadko kiedy ukazuje swoje emocje, w osobę niezwykle wrażliwą, wręcz przesadnie. Dalej jednak stara się to ukryć, choć gdy już w czyimś towarzystwie poczuje się bezpiecznie, utrzymanie pokerowej twarzy będzie mu przychodziło z nieco większym trudem.
Warto jeszcze wspomnieć że szatyn, ze względu na swoją unikającą osobowość, skrupulatnie (wręcz chorobliwie) dba o to, żeby jego przestrzeń osobista nie została przekroczona. Wszystkie niespodziewane dotyki (nawet te od osób, którym udało się do niego dotrzeć) i (szczególnie) przytulenia z zaskoczenia kończą się w najlepszym przypadku piskiem z jego strony, a najgorszym - złamanym nosem i kto wie czym jeszcze (oczywiście, tym obdarowana jest osoba, która zainicjowała kontakt fizyczny). Wszystkie wzmianki o intymnych... "czynnościach", sprawiają, że chłopak oblewa się obfitym rumieńcem (biedny, niewinny Akira...).

Fobie: Można powiedzieć, że fobia społeczna, ale to tak naprawdę jest bezpośrednio związane z jego zaburzeniem osobowości. Oprócz tego ma jeszcze lęk wysokości.

Uzależnienia: Namiętnie czyta kryminały i artykuły o przeróżnych (najlepiej ciekawych) morderstwach. Najbardziej intrygują go te niewyjaśnione. Często sam próbuje odgadnąć kto jest winowajcą po śladach, jakie odnaleziono na scenie zbrodni.

Historia:
Jeśli jest jedna rzecz, za którą Akira może pochwalić swojego ojca, to jest to to, jak bardzo kochał on swoją żonę. Ona kompletnie odwzajemniała to uczucie, ale to szatyn uważał za fakt tak naturalny, jak to, że niebo jest niebieskie, a trawa zielona. Ona zawsze miała w sobie jakąś nieziemską cierpliwość i tak wielką empatię, że prędzej mu się było dziwić gdy czegoś nie kochała. Jeśli miałby opisać ją jednym słowem byłaby to "akceptacja", bo, prawdę mówiąc, z powodu wszystkich pozytywnych wspomnień z nią związanych, w jego głowie to właśnie taki ideał osoby której można ufać - ideał o długich, blond włosach splecionych w warkocz i pięknych, bursztynowych oczach.
Przechodzenie z myśli o ojcu do myśli o matce po wielu latach stało się dla niego swoistym mechanizmem ochronnym - czymś tak mechanicznych jak zasłanianie oczu gdy nagle mignie jakieś szczególnie jasne światło. Ojciec był bowiem dla niego niemalże doskonałym przykładem, tego, co się stanie, gdy zacznie z kimkolwiek zawiązywać głębszą znajomość - okropnymi, bolesnymi słowami, skrytymi za szerokim, pokazującym nieskazitelnie białe zęby, ale jednak przy dłuższej inspekcji okrutnym, uśmiechem.
Przez pierwsze trzy lata po narodzinach Akiry w jego rodzinie nie działo się nic nadzwyczajnego. Był normalnym dzieckiem, może nieco cichszym niż rówieśnicy, z (w miarę) normalną rodziną - kochającą matką i, może trochę mniej kochającym, ale dalej przynajmniej okazującym choć trochę pozytywnych uczuć, ojcem. Nie ukrywał on, że nie jest gotowy (przynajmniej nie tak bardzo jak sądził, gdy ugiął się pod licznymi namowami małżonki) na dziecko, ale przynajmniej starał się zaadaptować się do sytuacji. Później jednak wszystko zaczęło się, mówiąc wprost, psuć.
Było lato, przynajmniej o ile Akira dobrze pamięta, gdy jego matka zaczęła chorować. Nie pamięta on dokładniej nazwy choroby, najprawdopodobniej nikt jej nawet jemu nie powiedział, ale doskonale (wręcz na pamięć) zna jej symptomy. Trudno zapomnieć, gdy było się ich bezpośrednim świadkiem. Jednym z nich i, chyba, najbardziej bolesnym były zaniki pamięci. Na początku były one nieznaczne, tak drobne że wszyscy przymykali na nie oko - ot, przekręcanie przysłów, czy używanie złych słów w zdaniach. Nawet jego matka sama to bagatelizowała, zrzucając winę na roztargnienie. Z czasem jednak zaczynała ona zapominać co przed chwilą robiła, imiona i twarze, a w końcu i całych znajomych, aż doszło do momentu, w którym niekiedy nie rozpoznawała własnej rodziny.
Akira nie pamięta dokładnie, kiedy jego ojciec zaczął coraz rzadziej pojawiać się w domu. Ale doskonale pamięta, że gdy jego matka pewnego dnia nie rozpoznała swojego męża, ojciec całkowicie przestał do swojej rodziny wracać, spędzając wszystkie wolne chwile w pracy i kto wie gdzie jeszcze indziej. Wszystkie obowiązki domowe spadły więc na ośmioletniego szatyna, którego matka po prostu przestała sobie radzić nawet z najprostszymi pracami domowymi. Usamodzielniło to młodego Azjatę niesamowicie. Sprawiło też, że zaczął dystansować się od swoich znajomych i poświęcać każdą wolną chwilę opiece nad rodzicielką.
Jej cierpienie trwało pięć lat.
Gdy umarła, ojciec wrócił do domu, ale nie starał się już nawet udawać, że żywi jakiekolwiek pozytywne uczucia wobec swojego syna. Akira wpierw myślał, miał nadzieję, że ojciec będzie dla niego oparciem, że obdarzy go miłością, która pozwoli mu przejść przez trudny okres jakim było przyzwyczajenie się do nieobecności matki w jego życiu. Spotkał się jednak z obelgami i oskarżeniami, że to przez złą opiekę młodego szatyna jego rodzicielka odeszła z tego świata. Tak drastyczna zmiana w charakterze ojca i zawód, jaki czuł Akira, gdy z fantazji o kochającym rodzicu wyrwała go okrutna rzeczywistości, ukształtowały osobowość chłopaka i zakorzeniły w nim nieprzystosowawcze relacje ze środowiskiem.
Oprócz tego, że zaczął psychicznie znęcać się nad swoim synem, ojciec Akiry zaczął też wywierać na swoim synu wielką presję, domagając się, żeby ten zbierał jak najlepsze wyniki w nauce. To właśnie przez to chłopak poznał przerażający, chłodny i opanowany perfekcjonizm ojca, który chciał mieć bez względu na wszystko "idealnego" syna, skoro nie mógł już mieć "idealnej" rodziny. Szatyn, czując strach i chory respekt wobec ojca, zaczął skupiać się na uczeniu się, starając się jednocześnie zajmować domem. Nie miał przez to wielu okazji na relaks, czy rozmowę z rówieśnikami, ale wcale mu to nie przeszkadzało - czuł bowiem, że i tak nie zasługuje na odpoczynek, a innych ludzi zaczął po prostu unikać, bojąc się tego, że, podobnie jak jego ojciec, odrzucą go i upokorzą.
Dobre wyniki w końcu przyniosły rezultaty - dostał się do prestiżowej szkoły Gensou Koukou. Ojciec bez chwili zastanowienia go do niej wysłał, nie pytając się nawet swojego syna o zdanie. Akira cieszył się, że wreszcie może (choć trochę) uwolnić się spod "opieki" rodziciela. Czuł jakby jakiś wielki kamień spadł z jego serca... nie, raczej z jego płuc, pozwalając mu tym samym na swobodne oddychanie. Niestety szkody zostały już zrobione i chłopak po prostu nie potrafi, ani też nie ma specjalnej ochoty, nawiązać kontaktu z innymi ludźmi.
Nic dziwnego, że pozostał neutralnym wobec sporu intelektualistów i sportowców. Ba! Dzięki temu nawet że bronił się przed zostaniem wciągniętym w (jego zdaniem) bezsensowną walkę, może pochwalić się że został Outsiderem. Choć, dla niego to znowu nie taki plus, bo musi ukrywać się przed innymi staranniej niż przedtem. A jeszcze jakby się któraś z frakcji się o jego aurze dowiedziała... Cóż, jak na razie jego życie nie wygląda zbyt różowo.

Dodatkowe informacje:
x Jest wzrokowcem
x Jest oburęczny, ale preferuje używać lewą rękę if u know what i mean ( ͡° ͜ʖ ͡°)
x Ma słabość do rzeczy słodkich i truskawek
x Umie ładnie szkicować
x Uwielbia króliki. Jak był mały nawet jednego miał.
x Często miewa migreny
x Nienawidzi zapachu papierosów
Powrót do góry Go down
Hana
Przewodnicząca Rady Uczniowskiej
Hana

#2PisanieTemat: Re: Inamine Akira   Inamine Akira EmptyWto Lip 04, 2017 9:32 pm

Jakoś tak szybko przeminęła mi twoja karta. Chcę więcej~
Akcept.
Powrót do góry Go down
https://gensou.forumpolish.com
 
Inamine Akira
Zobacz poprzedni temat Zobacz następny temat Powrót do góry 
Strona 1 z 1

Permissions in this forum:Nie możesz odpowiadać w tematach
Gensou Koukou :: 

Postaciowo

 :: Karta Postaci :: Zaakceptowane
-